Adanalı 23 yaşındaki Deniz Eşin, 6 Şubat’taki zelzelelerin akabinde Hatay’daki çocuklara takviye olmak için bölgeye geldi.
Çeşitli etkinliklerle yüzleri güldüren Eşin, Samandağ ilçesi Sutaşı Mahallesi’ndeki kıl çadırlardan oluşan hayat alanını ziyaretinin akabinde çocukların ısrarı üzerine kentte kaldı.
Bölgede çadırda konaklamaya başlayan okul öncesi öğretmeni, kısa müddette afetzede çocuklarla kaynaştı.
Çocukların, saçının renginden ötürü ‘mavi saçlı öğretmen’ diyerek seslendiği Eşin, her gün bilgilendirici ve eğlendirici etkinlikler düzenliyor.
Eşin, sabah kahvaltısının akabinde spor, dans, ferdî gelişim dersleri, zeka oyunları, kitap okuma ve fotoğraf çizme üzere aktivitelerle gün uzunluğu çocuklarla yakından ilgileniyor.
Hikayesi “Bizim öğretmenimiz olur musun?” kelamıyla başladı
Deniz Eşin, 6 Şubat’taki sarsıntılardan sonra evvel Antakya ve Defne ilçelerine gittiğini anlattı.
Daha sonra Samandağ’daki ‘Umut Köyü’ ismi verilen çadır kenti ziyaret ettiğini aktaran Eşin, şöyle konuştu:
“Bir çocuk var diye gelmiştim lakin 150 çocuk çıktı. ‘Bizim öğretmenimiz olur musun? Bize yardıma mı geldin? Gitme’ üzere cümlelerle karşılaşınca sonraki sabah tekrar onlarla oyun oynamaya geldim. O gün buranın resmi bir çadır kent olmadığını öğrendim. Daha sonra burayı resmi çadır kent yapmak için çalışmalara başladık. Valilik burayı çabucak resmileştirdi. İlçe Tarım ve Orman Müdürlüğü yemek getiriyor. Yardımlar gelmeye başladı. Tam gönül rahatlığıyla meskenime gideceğimi düşünürken çocuklar ‘Bizi bırakma’ diye ağladılar. Ben de gitmek istemedim. Meskenime dönüp eşyalarımı toparladım ve bölgede kalmak için geri geldim.”
“Umarım buradan umut doğar”
Depremzede çocuklarla güzel bir irtibat kurduğunu vurgulayan Eşin, “Çoğu ismimi bilmiyor. ‘Mavi saçlı öğretmen’ diye hitap ediyorlar. Bu çok hoşuma gidiyor. Çocuklar da seviyor. Mavi benim için umudu teslim ediyor. Burası da umut köyü. Bir ortaya geldik, umarım buradan umut doğar” tabirlerini kullandı.
“Amacım çocuklardaki travmanın hafiflemesi”
Eşin, depremzede çocukların yüzünü güldürebilmek için elinden geleni yaptığını belirterek, şöyle konuştu:
“Buraya geldiğimde birçok çocuk içine kapanık ve konuşmuyordu. Artık hepsi toplumsallaştı. Oyun ablasıymışım üzere davranıyorum. Oyunlarla onları daha çok toplumsallaştırmaya çalışıyorum. En azından onlara bugünleri unutturamasam da o travmalarını eğlenceli anılarla değiştirmeye uğraş ediyorum. Hedefim çocuklardaki travmanın hafiflemesi. Olağan bir hayatları olduğu vakit dönmeyi düşünüyorum. Bu ne kadar sürer bilmiyorum lakin gitsem bile hafta sonları yeniden burada çocuklarla bir ortada olurum.” (AA)