Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin 23 Nisan 1920’de açılmasından sonra 15 Ekim 1924’e kadar hizmet veren Ulus’taki Birinci Meclis binası yetersiz kalınca 1923’te mimar Vedat Tek tarafından Cumhuriyet Halk Fırkası için tasarlanan ve imaline başlanan bina devreye alındı.
Aynı semtte Mustafa Kemal Atatürk’ün buyruğuyla 18 Ekim 1924’te kullanılmaya başlanan İkinci Meclis binası 1960’a kadar 36 yıl boyunca ulusal egemenliğin merkezi oldu.
Bu müddet içinde binanın tadilat işlerinde Ermeni asıllı Boyacıoğlu ailesi de yer aldı. Andiryas Boyacıoğlu, 1931’de binanın alçı ve altın revak tadilatını yaptı. Boyacıoğlu’nun oğlu Karabet ise yaklaşık 30 yıl sonra babasından öğrendiği personelliği birebir binadaki ustalığıyla sürdürdü.
Merkezi Antlaşma Teşkilatı’nın (CENTO) kullanımına tahsis edildiği 1960’tan itibaren İkinci Meclis binasının tadilat ve ahşap işlerini yapan Karabet Boyacıoğlu, 1981’de Cumhuriyet Müzesi’ne dönüştürüldüğü periyottan bu yana binadaki süreçleri yürüten takımların kesimi oldu.
“GÖREV KABUL EDİYORSUNUZ”
Karabet Boyacıoğlu, Cumhuriyet tarihine tanıklık eden ailesinin zanaatkarlık periyoduna ait AA muhabirine açıklamalarda bulundu.
El sanatlarıyla 10 yaşındayken tanıştığını belirten 84 yaşındaki Boyacıoğlu, babasının Cumhuriyet’in kuruluşuna tanıklık ettiği binada tıpkı vazifesi yapmaktan duyduğu gururu şöyle anlattı:
“Bu herkese düşen bir misyon vardır. Kiminin kalemi kuvvetlidir, kiminin araştırması kuvvetlidir, kiminin ne bileyim resmi kuvvetlidir. Herkes kendi kolunda kendine verilen vazifesi yapmakta gurur duyar. Bu bir vazife birebir vakitte, iş kolundan çok görev edinmek lazım. Askerlik üzere, vergi mükellefi olmak üzere. Olağan bunu yaparken de insan gururlanıyor. Benim de bu çorbada bir tuzum var diye yahut yapıda bir tuğlam var diye. O denli gururlanıyor.”
– Babası, Cumhuriyet’in genç binalarında vazife aldı
Karabet Boyacıoğlu, çiftçi bir ailenin çocuğu olan babası Andiryas Boyacıoğlu’nun Cumhuriyet’in birinci yıllarında Anadolu’ya gelen yabancı ustaların yanında el sanatlarına ilgi duymaya başladığını söyledi.
Boyacıoğlu, İkinci Meclis başta olmak üzere genç Cumhuriyet’in yeni binalarının imalinde vazife alan babasının İkinci Meclis’teki ustalığını şöyle anlattı:
“Burada bakım tamiratla ilgili hizmet vermiş. Mesela boya, yaldızların tazelenmesi, kimi yerler kumaş kaplıdır, bez kaplıdır ve onun üstüne aşikâr materyaller kullanılarak taban elde edilmiştir. Sonra da üzeri boya yapılmıştır. Daha fazla dış koridor ve kulis kısımlarında. Onlar büsbütün yer üzerinde kartonpiyerler var Türk motiflerinden oluşan. Kimi çıta çerçeveler var. Sonra da üzeri boya yapılıp yaldız yapılmış. Bu işlerde hizmet vermiş. Buranın takımlı elemanı değil de dışarıdan çağırılarak bir grup kurulup bu bakım tamirat ne gereksinim varsa onlarda çalışmış.”
“BAYRAĞI TESLİM ALMAK GİBİ”
Karabet Boyacıoğlu, babadan oğula geçen, birebir binadaki ustalığı, atletizm yarışlarından örnek vererek anlattı.
Boyacıoğlu “Görev kabul ediyorsunuz her şeyden evvel. Burada bir tarih yatıyor, Cumhuriyet yatıyor. Kim bilir ne karalar alındı? Bu, atletizmde bir bayrağı teslim almak üzere bir şey. Bir süre siz de o bayrağı taşıyacaksınız. Ondan sonra bir sonraki yarışçıya teslim edeceksiniz. Onun üzere bir his.” tabirlerini kullandı.
Teknolojik gelişmeler, imal tekniğinde ilerlemeler ve yeni tip materyallerin devreye girdiğini belirten Boyacıoğlu, “Ama orada yapma isteği, gönül var mı? O çok değerli.” dedi.
AA